Dziecko nie lubi nowego partnera rodzicaTworzenie relacji z dzieckiem partneraW poszanowaniu rodzica biologicznegoBrak sympatii do nowego partnera rodzica – czy dziecko jest temu winne? Dziecko nie lubi nowego partnera rodzica Rodziny rozpadają się z naprawdę różnych przyczyn. Nie zawsze jest to spowodowane problemem z alkoholem, agresją czy przemocą. Czasami przecież dwoje ludzi po prostu dochodzi do wniosku, że lepiej im będzie żyć osobno. Różnie układa się ludzkie życie, różne są układy rodzinne – to wszystko ma wpływ na dziecko. Każde dziecko potrzebuje poczucia miłości, bezpieczeństwa i akceptacji. Gdy rodzice biorą rozwód to jego świat się rozpada. Nie rozumie co się dzieje, może nawet obwiniać samego siebie – to tendencja mniejszych dzieci, które z natury nadal jeszcze są egocentryczne. Może też złość przenieść na jednego z rodziców, idealizować nieobecnego rodzica i obwiniać drugiego z rodziców za rozpad związku. Reakcje dziecka zależą od jego wieku, dojrzałości emocjonalnej, a także od tego, jakie stosunki panowały w rodzinie wcześniej. Często takie sytuacje jak rozwód warto przepracować podczas terapii – dziecko zmaga się wtedy z wieloma problemami, ze stresem i nie rozumie natłoku własnych emocji. Terapeuta dziecięcy może pomóc to przepracować. Ten etap życia jest już wystarczająco ciężki. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy rodzic postanawia wejść w nowy związek – czasami nawet natychmiast po zakończeniu relacji z drugim rodzicem. Dziecko może nie do końca rozumieć, co się dzieje. Może obwiniać nowego partnera za rozpad związku rodziców, może też źle odnosić się nie tylko do nowego partnera, ale też samego rodzica. Wszystko dlatego, że dziecko patrzy na całą sytuację przez pryzmat własnej osoby, a także drugiego rodzica. Może czuć, że nowy partner jest zagrożeniem, bo rodzic założy nową rodzinę i ono już nie będzie do niczego potrzebne. Może też czuć, że musi być lojalne w stosunku do drugiego z rodziców. Lojalność ta może więc przejawiać się w braku szacunku do nowego partnera mamy lub taty, by ten drugi rodzic czuł, że dziecko je wspiera i nie „zdradza” poprzez tworzenie relacji z obcą mu osobą. Nie możesz liczyć na to, że Twoje dziecko od razu zapała miłością do partnera. Wrzucanie dziecka na głęboką wodę i stawianie go przed faktem dokonanym jest bardzo złym pomysłem. Coraz więcej osób zdaje sobie z tego sprawę. W takich okolicznościach rodzice już w trakcie rozwodu czy kończenia relacji często zgłaszają się do psychologa dziecięcego lub psychoterapeuty. Ma to na celu pomóc dziecku odnalezienie się w nowej sytuacji. Coraz częściej też podczas spotkań z psychoterapeutą lub psychologiem rodzice chcą, by pomóc przygotować dziecko na fakt, że rodzice mogą wejść w nowe związki. Nawet jeśli na tym etapie to nadal tylko hipotetyczna możliwość i nie mają na myśli nikogo konkretnego. Tworzenie relacji z dzieckiem partnera Tworzenie relacji z dzieckiem partnera jest trudnym zadaniem. Wchodzisz do rodziny jako osoba obca, nieznana dziecku. Dziecko może podchodzić do Ciebie z dystansem, brakiem zaufania lub otwartą niechęcią. Wszystko zależy od układów rodzinnych, od tego czy dziecko ma w perspektywie przyszłego życia mieszkanie z Tobą na stałe czy tylko widywanie Cię podczas weekendów u drugiego rodzica, a także od wieku dziecka i jego dojrzałości emocjonalnej. Warto postarać się, by – jeśli realia danej rodziny na to pozwalają – by najpierw zostać przedstawionym dziecku w obecności drugiego rodzica. Czasami może zdarzyć się tak, że dziecko samo z siebie do Ciebie – nowego partnera jednego z rodziców nic nie ma. Jednak odczuwa stres i emocje drugiego z rodziców. Próba zbudowania właściwych relacji w rodzinie patchworkowej jest bardzo ważna i nie można nikogo zaniedbywać – patchwork jest całością, gdy jest dokładnie zszyty. W ten sposób omijasz wiele problemów. W tym też nie narażasz dziecka na stresującą sytuację, w której będzie ono musiało przekazać drugiemu rodzicowi tę nowinę o nowym partnerze, nowej osobie, która pojawiła się na horyzoncie. Unikasz w ten sposób też wiele napięć, stresu i nieprzyjemnych sytuacji. Pamiętaj też, że dzieci są naprawdę różne – bardziej śmiałe lub zupełnie nieśmiałe, otwarte na ludzi lub zamknięte w sobie. Są dzieci ekstrawertyczne i introwertyczne. Dużo zależy też od wieku dziecka i jego dojrzałości emocjonalnej, a także od bagażu wcześniejszych doświadczeń, które dziecko zdążyło zebrać. Nie próbuj od razu zastępować dziecku ojca lub matki, nie wchodź w tę rolę – zwłaszcza, gdy drugi rodzic nadal jest obecny w życiu dziecka. Nie staraj się za bardzo – dziecko wyczuje, że w takim zachowaniu jest coś nie tak i będzie trzymało coraz większy dystans. Staraj się poznać dziecko, korzystaj z pomocy rodziców dziecka i nigdy nie wyrażaj się źle o eks Twojego obecnego partnera. Dziecko może odebrać to jako zdradę i nielojalność i zapałać głęboką niechęcią w Twoją stronę, w zastępstwie i w obronie nieobecnego rodzica. Pierwsze spotkania warto odbywać na neutralnym terenie, idealnie jeśli to początkowe odbędzie się w towarzystwie obojga rodziców i przy pełnej akceptacji nowego związku ze strony drugiego z rodziców. Nie stawiaj dziecka przed faktem dokonanym. Dziecko jest ważną częścią życia Twojego partnera i ukrywanie przed nim Twojej obecności aż do momentu, w którym sytuacja stanie się na tyle poważna, że zaczniecie rozważać z partnerem wspólne zamieszkanie. Dziecko nie potrzebuje kolejnej rewolucji w swoim życiu, wywrócenia tego, co zna i co uważa za bezpieczne. Potrzebuje czasu dla siebie, by zrozumieć nową sytuację, nawiązać więź i móc się dostosować do zmian. W poszanowaniu rodzica biologicznego Jeśli w życiu dziecka nadal obecni są mama i tata lub jeśli nieobecność jednego z rodziców związana jest ze śmiercią, dziecko było z nieobecnym rodzicem silnie związane i ciągle jeszcze bardzo mocno przeżywa jego nieobecność – należy to uszanować. Dziecko ma swoje własne emocje, uczucia i zbudowane więzi. Nie zapomni o tym z dnia na dzień. A brak poszanowania do drugiego z biologicznych rodziców może sprawić, że dziecko będzie odczuwało do Ciebie, jako osoby obcej, która dopiero chce wejść w daną rodzinę i zacząć budować coś wspólnego, niechęć. W skrajnych sytuacjach może nawet zacząć traktować Cię jako wroga – w końcu każdy, kto źle odnosi się do jego rodziny, jego mamy lub taty, jest kimś złym i kimś, kto powinien zniknąć z życia. Szacunek do drugiego z rodziców dziecka nie zawsze przychodzi łatwo. W takich sytuacjach nierzadko trzeba wyprostować wiele spraw, poradzić sobie z własnymi emocjami i uczuciami. W końcu świat wcale nie jest idealnym miejscem – nie zawsze partnerzy rozstają się w zgodzie. Czasami bywa też tak, że nowy partner danego rodzica jest też jedną z wielu przyczyn rozstania, co też sprawia, że sytuacja dla wszystkich robi się trudna. W takim przypadku warto jednak pamiętać, że dobro dziecka jest najważniejsze i należy zrobić wszystko, by czuło się bezpieczne, kochane i akceptowane. Dziecko powinno zobaczyć, że nowy partner rodzica nie jest dla nikogo zagrożeniem, nie jest osobą, która sprawi, że dziecko przestanie być ważne. To osoba, która dobrze życzy dziecku i ma stać się częścią rodziny. To bardzo ważne, by dziecko to zrozumiało. Brak sympatii do nowego partnera rodzica – czy dziecko jest temu winne? Łatwo jest obwinić dziecko – zwłaszcza, gdy pojawią się negatywne emocje, gdy pierwsze spotkanie nie pójdzie tak, jak się to planowało. Dzieci są nieprzewidywalne. Dziecko na ogół otwarte i radosne podczas pierwszego spotkania z nowym partnerem rodzica może być złośliwe, zamknięte w sobie, marudne czy po prostu smutne i niechętne. Dziecko ma prawo do własnych uczuć. Zwłaszcza że małe dzieci często jeszcze nie potrafią samodzielnie radzić sobie ze swoimi emocjami i mogą reagować – z punktu widzenia osób dorosłych – nieadekwatnie do sytuacji. Dziecko nigdy nie jest winne nowej sytuacji. Niezależnie od tego, jak reaguje. Oczywiście, nie należy tego ignorować. Warto tłumaczyć, rozmawiać i oswajać dziecko z nową sytuacją i starać się, by zrozumiało. Ogromną rolę odgrywają tu rodzice i nowi partnerzy. Jeśli nowy partner jest chłodny w stosunku do dziecka, okazuje obojętność i brak zainteresowania, nie można oczekiwać od dziecka, że zapała do niego miłością. W takiej sytuacji warto natomiast zastanowić się, czy z takim partnerem w ogóle da się zbudować jakąkolwiek zdrową relację i stworzyć rodzinę, w której dziecko będzie ważnym, pełnoprawnym jej członkiem – dla wszystkich. Dziecko zawsze będzie częścią Twojego życia i jego dobro jest tutaj naprawdę bardzo ważne. Jeśli dziecko wyjątkowo źle znosi nową sytuację, a wraz z nowym partnerem i drugim rodzicem chcecie, by przyjęło ją jak najlepiej, uporało się ze swoimi problemami i znów żyło szczęśliwie, warto przemyśleć skorzystanie z pomocy psychologa dziecięcego lub psychoterapeuty. Z pomocą specjalistów można uporać się z naprawdę wieloma problemami. Dziecko będzie miało okazję pogodzić się z rozwodem rodziców, zrozumieć zmiany, które nadeszły w jego życiu i uporać się z własnymi, często bardzo skomplikowanymi emocjami. Terapia to też doskonały sposób na to, by rozwiązać wszystkie problemy rodzinne, na nowo otworzyć się na potrzeby członków rodziny, przepracować swoje problemy i emocje w rodzinnym gronie. Terapia rodzinna pozwoli na umocnienie więzi pomiędzy jej członkami i pomoże dziecku zrozumieć nową sytuację. Dlatego warto ją rozważyć. Skorzystanie z pomocy profesjonalisty nie jest powodem do wstydu, to wyraz rodzicielskiej miłości i troski o dobro dziecka. Najnowsze Powiązane Jeśli podoba Ci się ten artykuł, udostępnij go swoim znajomym.